Mijn nieuwjaarsspeech voor 2021

De afgelopen jaren was ik gewend geraakt om aan het begin van een nieuw jaar de speech te delen die ik voor datzelfde nieuwe jaar had geschreven. Toch bleef de speech voor 2021 de voorbije 10 maanden ongedeeld. Want: het is niet bepaald een feestelijk verhaal. En ik weet zelfs niet eens zo goed hoeveel verder ik intussen geraakt ben. Ik kan me betere aanbevelingen indenken om een eigen nieuwjaarsspeech te schrijven…

Maar waar ik eerder al schreef over ‘all-inclusive’ in relatie tot de portretten van Whatever the Weather (namelijk hier), geldt dat ook voor mijn eigen nieuwjaarsspeech. Dat die vrolijk en zelfs inspirerend mag zijn, en de voorbije jaren hopelijk ook vaak is geweest. Maar dat niet moet zijn. En dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen. Maar daarover hieronder dus meer:

2020 is voorbij en ik heb het overleefd. Het was een jaar vol beproevingen dat ik niet licht zal vergeten.

Het jaar begon met Marinthe en Sanne in het ziekenhuis. Ik vond het moeilijk om mijn plek in die situatie in te nemen. Gelukkig was er veel steun en warmte om ons heen, vooral van Marlies en mamma, met mensen die hielpen Lasse en Elin op te vangen en maaltijden klaarmaakten. Eind januari deed iemand me spontaan een donatie ter grootte van een maandsalaris. Dat bracht welkome verlichting.

In het voorjaar nam ik een paar dagen vrij, zonder me te realiseren hoeveel druk dat op Sanne zou leggen. Het bracht ons verdriet en uitputting. Ik legde voor de zomer al mijn werkzaamheden stil, en kwam tot het inzicht dat ik een te grote afhankelijkheid hebt opgebouwd van de buitenwereld. Het kost me veel moeite om die afhankelijkheid los te laten, terwijl ik steeds helderder zie wat die me behalve oplevert, ook vaak gekost heeft.

Wanneer het me niet lukt om mijn binnen- en buitenwereld met elkaar te verenigen, voelt het alsof mijn levensstroom opdroogt en ben ik geneigd om in de buitenwereld hard aan het werk te gaan om die te fixen. Daar buiten lonkt veel, maar niet alles. Dat merk ik ook aan hoeveel stroming er ontstaat wanneer het me wél lukt om met Sanne te delen wat me beweegt en hoe ik me voel. Dat vraagt veel confrontatie, aankijken en helder kiezen – meer dan me nodig leek en waar ik mezelf tot hier aan toe in staat achtte.

Na de zomer bracht het vooruitzicht van de horizonobservatie en de tentoonstelling van Whatever the Weather nieuwe beweging. Met dank aan verkopen van boeken en werk uit NEW HORIZONS kwam de financiering voor het nieuwe boek op € 30.000. Genoeg om het papier te bestellen en het boek te gaan drukken.

In de tentoonstelling ontmoette ik ook pappa voor het laatst, in de week voor mijn 41e verjaardag. De ziekte die hem in 2013 trof, was weer teruggekomen. Nog voor de behandeling kon starten, overleed hij op 28 november, thuis, bij mamma. De week erna was ik veel samen met haar, met Martine en Matthijs. Naast het verdriet was het fijn om met aandacht, samen, een mooi en eervol afscheid voor te bereiden.

Ik voel me dankbaar voor alle ontmoetingen die ik in 2020 ondernam. Ik geniet van het beleven van gezamenlijke benieuwdheid en de bemoediging die dat me geeft in mijn zoektocht naar onvoorwaardelijkheid en heelzijn, naar mijn eigen wezenlijkheid. In het bijzonder wil ik Sanne bedanken voor hoe ze mij daartoe steeds en ondanks alles blijft uitnodigen.

Ik heb dit jaar veel van mijn belevenissen gedeeld met Jeroen en dat heeft ons beiden goed gedaan. Ook mijn studiogenoten hebben veel voor me betekend, net als de mensen met wie ik heb samengewerkt. Marc en Yvonne, Helen en Lars, Edith, de mede-onderzoekers in de Muzische Werkplaats en de vele andere mensen mij inspireerden door te delen in hoe zij hun eigen pad vol overgave bewandelen. En mensen die in me geloofden en voor me klaarstonden waar dat me zelf niet lukte.

Ik heb genoten van de scherpe observaties en leergierigheid van Elin, die zichzelf leert lezen en schrijven. Marinthe is dit jaar beginnen te praten, en knuffelt vol overgave. Met Lasse ging ik in de herfstvakantie mountainbiken en ik realiseerde me hoe snel hij groot wordt. En hoe ik hem ten voorbeeld heb te zijn.

In 2021 wil ik me meer en aandachtiger openstellen. Ik blijf op zondagen naar zee rennen om er in te duiken, genietend van hoe weinig daarvoor nodig is en hoeveel het geeft. Net als de maandagwandelingen dat doen, en de nieuwe samenwerkingen die in 2021 als vanzelf ontstaan.

Whatever the Weather wordt gedrukt en gebonden. Er komen nieuwe edities van Alle tijd van de wereld. In mijn werk wens ik mezelf helderdere voeling toe met de verhouding van inspanning en opbrengsten. Zo kan ik ruimte vrijmaken voor mezelf en thuis, en de financiële druk makkelijker naast me neerleggen.

Met Sanne wil ik nieuwe vormen van gezamenlijkheid vormgeven. Anders dan eerder geef ik mijzelf en Sanne daarbij ruimte om bang te zijn, onszelf en elkaar uitnodigen om zowel in de benieuwdheid als de benauwdheid van het samenzijn te kunnen verbinden.

Ik hoef het niet alleen te doen.

Ik ben benieuwd wat de laatste weken van 2021 in dit kader nog brengen. En welke woorden er opkomen in de aanreis naar 2022.

In de komende editie van de Nieuwjaarsspeech stemmen we nadrukkelijk af op de grotere bewegingen waar we deel van uitmaken, en de energie en gezamenlijkheid die vrijkomt door aan deze bewegingen uitdrukking te geven. Ik organiseer de Nieuwjaarsspeech samen met Marc Verheij en Yvonne Versteeg van Ruimte voor Helden. We doen dat dit jaar voor het eerst in Drenthe, in de rust en ruimte van het Dwingelderveld. Welkom als je het met ons mee wilt maken.

*