Sinds ik een jaar lang ieder uur de horizon fotografeerde, is mijn kijk op de zee voorgoed veranderd. Ik dacht dat ik het uitzicht kende. Door NEW HORIZONS werd me helder hoe onmogelijk het is om iets wezenlijk te kennen. En hoe waardevol de wens is om desondanks de beweging te maken naar het willen kennen. Iets of iemand te laten groeien door de aandacht die je eraan geeft, waardoor die/datgene alleen maar nog rijker en waardevoller wordt. Zoals dat in mijn beleving voor alles geldt waar je schoonheid, waarheid en leven in herkent. En dat je dat zelf kunt doen, door ervoor te kiezen.
Over de horizon hoor ik dat mensen vaak zeggen, in verschillende formuleringen. Van “Sinds jij je project gedaan heb, ben ik de horizon veel meer gaan waarderen” tot “Als ik op het strand loop moet ik altijd aan jou denken”.
Met de gezichten van Whatever the Weather is het, blijkbaar, minder makkelijk om tot een vergelijkbare waardering te komen. Eerst vond ik dat vooral stom. (‘Geloof nou maar dat deze portretten minstens net zo mooi zijn als de horizon!’). Gaandeweg ben ik er ook over na gaan denken:
Wat hoor ik mensen zeggen over het verschil, en hoe kan ik dat plaatsen?
Ik heb er inmiddels een theorie over, en ben benieuwd of jij lezer, die kunt volgen en herkent. Over waarom de horizon zo fijn is om naar te kijken, en een het aankijken van een gezicht zo makkelijk veel van je vraagt.
“Ben ik in evenwicht?“
Het uitzicht op de horizon is een evolutionair belangrijk referentiepunt. En al vanaf jonge leeftijd. Zodra je gaat lopen, of zelfs al gaat kruipen, is het belangrijk om te weten of dat recht op doet. Waar boven is en waar beneden, of je in evenwicht. Niet gek dat je lichaam je waarschuwt als dat niet zo is, of als de verschillende systemen in je lichaam verschillende informatie over je evenwicht doorgeven. Dan wordt je misselijk.
De foto’s van NEW HORIZONS zijn aangenaam om naar te kijken, omdat ze direct appelleren aan een evolutionaire herkenning. Bovendien geven ze op de vraag: ‘ben ik veilig?’ een bevestigend antwoord. Ja: de horizon is recht, je staat rechtop, je hebt overzicht, en er is tussen hier en daar niets dat je overleving in gevaar brengt. Er is niks om voor te vluchten, vechten of bevriezen. Je kunt ontspannen, de ruimte instappen en dichterbij komen.
“Ben ik bij jou veilig?“
Het kijken naar gezichten gaat zo mogelijk nog dieper je systeem in dan het kijken naar de horizon. Het scannen van gezichten om je heen, doe je al direct vanaf de geboorte. Het intunen. Zien wij elkaar? Het afstemmen. Hoe verhouden wij ons tot elkaar. En evolutionair in het bijzonder: ben ik bij jou veilig?
En dan wordt het met Whatever the Weather snel lastig. Sowieso bewegen de gezichten niet, wat overlevingstechnisch een uitdaging is (en ook onderwerp geweest van verschillende psychologische experimenten). Een eerste niet-bevestiging dat je veilig bent, dus potentieel onveilig, dus onveilig.
En ook op een andere manier wordt je veiligheid niet bevestigd. De mensen op de foto glimlachen je niet toe. Ze kijken zelfs niet per se vriendelijk. Er laat zich geen verhaal uit opmaken, of een relatie bevestigen. Terwijl ook dat een belangrijke veiligheidcheck is. Vriendelijk = veilig. Niet vriendelijk = onbestemd = onveilig = Overlevingssystemen Actief = runnen, vechten of vluchten.
Of blijven. Er zijn met wat er is. En wat er dan mogelijk wordt…
Vertrouwen bouwen
Ik zie de foto’s van NEW HORIZONS en Whatever the Weather graag als ervaringsportalen. Alsof je er in kunt stappen, en er dan kunt beleven wat op dat moment aan jou te beleven is.
Met Whatever the Weather nodig ik je uit om wezenlijke ontmoeting te beleven. Tenzij je uit eigen beweging al op zoek was naar wezenlijke ontmoeting, is er een goede kans dat die uitnodiging – en de portretten uit de serie – je confronterend voorkomen. Dat het spannend is om niet van buitenaf bevestiging te krijgen dat je veilig bent.
Maar dat vertrouwen kun je jezelf wel aanleren. Om je vrij en stromend te blijven voelen in het aangezicht van het onbekende. Het onbekende in de ander, dat je evengoed toegang geeft tot het onbekende in jezelf en het onbekende alomvattende.
Dat alles ligt voorbij het oordeel binnen handbereik.
Le petit prince
Bij de beweging waar ik je toe uitnodig, denk ik graag aan het verhaaltje van de ontmoeting tussen de kleine prins en de vos, die spreken over hoe het is om elkaar te leren kennen. Aan het einde van het hoofdstuk vertrouwt de vos de prins een inmiddels wereldberoemd geheim toe.
“Slechts met het hart kan men werkelijk zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.”
Hoe ze in hun ontmoeting op die wijsheid uitkomen? Dat lees je hier:
https://www.inspirerendeverhalen.nl/de-kleine-prins-en-de-vos.html
Ik ben benieuwd wat dit verhaal en hopelijke handreiking voor jou betekenen in hoe je de portretten bekijkt. Laat het me graag weten!
Ready2Amaze! 
Pingback: Zelf het plaatje instappen / reflectie op Ontmoeting #2 | Ready2Amaze!