Alle 144 portretten in één overzicht, gaaf hè?
Elk van de 144 ontmoetingen van Whatever the Weather eindigden met een knuffel bij de waterpomp. Want zonder uitzondering ontstond er in 8 uur tijd vriendschap. Deze blogpost gaat over hoe Wezenlijke Ontmoeting vrijwel onontkoombaar en onomkeerbaar tot vriendschap leidt.
Gemeenschappelijk mens-zijn.
Liefhebben en je geliefd voelen. Gekend om wie en wat je bent: Licht en liefde.
Verliefd op het leven, en het je-daar-ten-volle onderdeel van voelen.
Samen.
Zo is het voor mij steeds geweest, 144x. Tijdens sommige ontmoetingen makkelijker of uitbundiger dan tijdens andere. Maar in essentie wel altijd dit.
Ik zoom er graag nog wat verder op in.
Op hoe dat voelt.
Want het is best heel fijn:
Om samen een veld te creëren van liefdevolle aandacht. Door de tijd te nemen om af te stemmen, te vertragen en te synchroniseren (WTW: in het proces van uitnodiging en afstemming). Een gemeenschappelijk vertrekpunt te creëren en de verantwoordelijkheid voor de gemeenschappelijke ervaring en het veld te delen (WTW: door in te checken bij de waterpomp).
En van daaruit dan samen het onbekende tegemoet. In een ontmoeting waarin doel en middel met elkaar samenvallen. Het doel is de weg, naar het motto van de pelgrimstocht naar Santiago. Dan kan er niets mislukken omdat alles onderdeel wordt van het gemeenschappelijk beleven, waarin alle mogelijke vragen en antwoorden liggen besloten
De respectvolle benieuwdheid om elkaars eigenaardigheden te verkennen en je eigen gebruiksaanwijzing open op tafel te leggen. Elkaar daartoe uit te nodigen. Ontspannen, ontwapenen. Oordelen terzijde schuiven, net als angst, schaamte, haast en gedoe. En zelfs uiteindelijk verhaal en wie je denkt dat je bent. Daaraan voorbij verdwijnen de verschillen en opent zich de dimensie waarin je elkaars gelijke bent.
Elkaars inclusieve mede-mens, in plaats van de uitgesloten Ander. De ruimte waarin je in figuurlijke zin naakt voor elkaars aangezicht treedt (WTW: ontspannen, met blote schouders en zonder uiterlijke versiering).
Dat je elkaar in die gelijkwaardigheid ook samen naar een hoger niveau kunt optillen. Samen een bergtop bereiken (in Whatever the Weather: het vrije zicht op de horizon), vanwaar je de grootsheid van de wereld gewaar wordt. Dat je je niet langer kunt voorstellen dat er niet genoeg zou zijn van alles. Dat je behalve je leven niets te verliezen hebt, en zelfs dat niet. Dat alles niet alleen goed komt, maar dat alles dat al is. En dat je daarin kunt berusten, ontspannen, verwijlen of rondwandelen.
Het meebewegende toeval (schijnbaar toeval, ik beleef het vooral als synchronisatie) dat ervoor zorgt dat zich een bijzonder dier toont. Iets wat in een gesprek aan de orde komt zich ineens in een verrassende vorm voor doet. Of hoe betekenisvol woorden en stilte ineens kunnen zijn, waar ze anders gewoon voorbij gingen. En dat het eigenlijk altijd goed weer is, wat het weer ook is, als je je met zorg voorbereidt.
Dat tegenstellingen wegvallen, en de wereld zich ineens juist eenvoudig, overzichtelijk en helder toont. Dat je behalve met elkaar ook vrienden kunt worden met de tijd, en elk moment als eeuwigheid voelt. En ook als blijvend toegankelijk. Terug uitvouwbaar en nog altijd voedend, zelfs wanneer de ontmoeting al voorbij is.
Dat je met onverdeelde aandacht zorgeloos al je energie kunt weggeven. Want die raakt niet kwijt, maar maakt alleen maar nóg meer ruimte om vrij op je toe te stromen. Dat alles wat er wezenlijk toe doet, in zijn eigen energie voorziet. Dat je altijd over alle energie kunt beschikken die je nodig hebt om te doen wat jou te doen staat. (En dat je er achter komt dat veel van je inspanningen in het dagelijks leven er juist voor zorgen dat dat niet kan gebeuren…)
Het gevoel dat je alle tijd van de wereld hebt. Het hier & nu even oprekken tot in de eeuwigheid. En dat er in die hele eeuwigheid niets hoeft, maar dat alles kan en mag. Dat de waan van de dag van je schouders valt. Het maakt even niet uit hoe laat het is, hoeveel geld je nog op je rekening hebt staan. Of je nog appeltjes met mensen te schillen hebt. In het hier en nu van een wezenlijke ontmoeting telt alleen die nog die ontmoeting. Al het andere wordt een relatief onbelangrijke omstandigheid. Ook het weer trouwens, als je je daar met aandacht op gekleed hebt.
Dat er weinig is dat gek is. Om te bespreken of om te doen. Tegen de wind in schreeuwen. Overdag slapen, buiten. In zee zwemmen in december, of wanneer dan ook. Met je ogen dicht wandelen. Een hele tijd bij elkaar zijn zonder dat je iets zegt of hoeft te zeggen. Een bultrug spotten, of bruinvissen of een zeehond…
Te merken dat die wonderlijke ervaringen verrassend maakbaar zijn. Dat je ook daarin, net als met alles, zelf je je eigen werkelijkheid voor je uitrolt. Je hoeft je ‘alleen maar’ aandachtig voor te bereiden, en je aandacht niet te laten versnipperen, zoals dat in het dagelijks leven zo vaak en makkelijk gebeurt.
En misschien vergeet ik nog wel een paar mooie dingen. Die zal ik dan op een later moment nog aan dit verhaal toevoegen.
En, maar, hoe dan ook:
Nou, als je dát 8 uur lang (x 144) beleeft, is dat echt geen kwestie van volhouden. Eerder de bron die zichzelf ververst, en waaruit je eindeloos kunt drinken. Zoals op de cassette van NEW HORIZONS staat: for true love is inexhaustible…
Nieuwe uitdagingen
De uitdaging is eerder om na een wezenlijke ontmoeting weer in te voegen in het leven van alledag. Waarin de tijd ineens extra voelbaar genadeloos tikt. Tijd geld is, mensen de begrippen economie en samenleving met elkaar verwarren. De telefoon gaat, het eten koud wordt, het einde van de maand nadert. De chaos soms compleet is, mensen ziek zijn, doodgaan of beter worden, misschien gedichten schrijven, maar misschien ook WC-papier aan het hamsteren zijn.
Aan dat alles biedt wezenlijke ontmoeting een heerlijke ontsnapping. En behalve een autonoom kunstproject is het dat ook at times wel geweest.
The next big thing, voor mij persoonlijk in ieder geval, is uit te vinden hoe het dat niet hoeft zijn. Hoe ik de overvloedigheid, de helderheid en de eenvoud van wezenlijke ontmoeting steeds meer als doorlopende alledaagse werkelijkheid kan ervaren. Zoveel mogelijk met iedereen en overal, onder alle omstandigheden.
En dus ben ik in dat aan het proberen uitvinden. Waarom ik dit in projectvorm heel goed kan en daarbuiten heel moeilijk vind. Waarom ik dat ook al zo verschillend ervaar. Wat ik moet doen om die werkelijkheden dichterbij elkaar te brengen, en vooral ook laten. Welke niet-dienende patronen en weerstanden daar te verkennen zijn, om te buigen, fine te tunen…
Uitdaging #2: de ervaring van wezenlijke ontmoeting toegankelijk maken in boekvorm. Ook dat is work-in-progress. Het werkt! Het boek zoals het nu is, doet het. Je uitnodigen tot wezenlijke ontmoeting. Zeer welkom als je de tussenstand eens live wilt bekijken, en/of daar aan bij wilt dragen met een voorbestelling.
Ik blijf graag berichten wat ik onderweg uitvindt. Hier op Ready2amaze, en elke maand overzichtelijk in mijn nieuwsbrief Mee op Avontuur.
**
Van 9 oktober tot en met 29 november 2020 kun je het eerste exemplaar van het boek bezoeken tijdens de tentoonstelling Whatever the Weather in Kunstzaal de Bron in Den Haag. Hier lees je er meer over.
**
Ready2Amaze! 