Landen aan de Horizon, 24 uur lang

Met een volgeladen bakfiets koers ik op het strand aan. Naast me rijd buurman Jörg, eveneens bepakt en bezakt. Bij ons voegt zich onderweg ook nog eens Edgar. We zijn op weg naar de vierde 24-uurs horizonobservatie op het Haagse Zuiderstrand. Om elf uur des avonds worden we verwacht bij het eerste verzamelpunt: aan de keerlus van lijn 12. Normaal is het daar op dit uur heel rustig. En zelfs nu is het dat, behalve bij de waterpomp. Daar hebben zich de eerste medereizigers al gemeld. Met volop bagage: stoelen, parasols, tenten en zakken hout. Alsof ons een poolexpeditie te ondernemen staat.

Er heerst een bijzondere combinatie van rust en spanning, een mix van verwachtingsvol richting hetgeen ons te wachten staat, totaan nog afkickend van het verloop van de dag. Wie elkaar kent, informeert kort naar de stand van zaken – anderen maken voor het eerst kennis met elkaar.

‘Cleared to Land’ wordt de komende 24 uur ons leidend motief. Het realiseren ecosysteem op het strand hebben we binnen die thematiek voorgesteld als een landingsbaan. En We, dat zijn in dit geval Mario, Sarah en ikzelf, daarin bijgestaan door Lie met wie ik überhaupt ooit (=maart 2013) bedacht dat het leuk zou zijn om 24 uur naar de horizon te turen. Onvoorwaardelijk te kiezen voor Rust en Ruimte.

NEW HORIZON #2407, 10.04.2012 – 07h00

Om binnen de landingsmetafoor te blijven: zodra alle verwachte medereizigers zich hebben gemeld zijn, beginnen we aan onze Final Descent door de duinen, naar het strand. Daar nagenoeg aangekomen, bij bovendaan bij strandslag 10, krijgen we te maken met een dronkaard die ‘de deur komt dichtdoen’. De ontmoeting resulteert in een verwarrend gesprek, dat niet op elk moment even vriendelijk verloopt. Kwestie van zorgvuldig omheen navigeren. Dat doen we dus. Waarna het strand alsnog vrijelijk aan onze voeten ligt. Te aanschouwen vanaf precies dezelfde plek als waar de fameuze vliegtuigconfusie van Lasse plaatsgreep, in de zomer van 2011. U weet inmiddels waar dat toe geleid heeft 🙂

We stappen richting vloedlijn en bemerken dat er zich nóg een onherkenbaar individu in de duisternis ophoudt. Hij probeert zich bij ons te voegen, maar krijgt daar – zeker op basis van de ervaring van zoëven – weinig ruimte toe. Tot het moment dat ik mijn jongere broer Matthijs in hem herken, gebukt onder zijn backpack die gevuld is met grote houten palen, bestemd voor op het vuur. Ha, ook hij erbij! Hoe tof.

Na deze laatste versterking weerhoudt niets ons er nog van om onze bestemming te bereiken. En aldus strijken danwel ploffen we neer aan de vloedlijn, 100 meter opzij van strandtent de Fuut. Geland.

Nu de posities innemen. Hoe sneller hoe liever, want het regent zachtjes Medeorganisatoren Mario en Sarah nodig ik uit om de flanken te bezetten, zelf zet ik mijn stoel midden tussen iedereen in. Voorgestelde vuistregel voor alle anderen: hoe eerder je verwacht te vertrekken, hoe verder uit het centrum je plaats kiest. Zo kunnen we bij afscheid nemende mensen zo snel makkelijk weer compact hergroeperen. Voor wie dit leest en er nog nooit eerder bij was: samen vormen we een lijn die parallel loopt aan de vloedlijn. Schouder aan schouder, en in mijn geval uiteindelijk met links Willemijn en rechts Edgar.

Check-in
Regenen doet het dus, wat het ontsteken van het vuur niet eenvoudig maakt. Maar wat moet gebeuren, zal gebeuren. En langzaam raken we klaar voor de in-check. Belangrijk moment wanneer je iets met meerdere mensen gaat doen, zeker wanneer je die allemaal in wisselende mate kent. Het bestaat eruit om het feit dat je Samen iets gaat ondernemen, en Wat dat is, en Hoe, en Waarom – dat daar een kort moment alle aandacht voor is. Dat iedereen zich welkom voelt, en vrij om deel te Geven en te Nemen. Zich aangesloten voelt op de eerste oorsprong waaruit het idee om te gaan doen wat je te doen staat, is ontstaan. Heel belangrijk dus, als markering van het Begin (en straks het einde) van de uitwisseling die je nastreeft.

Als initiatiefnemer meld ik mijn bedoelingen en vraag ik wie er nog meer prijs opstelt dat te doen. Mario en Sarah dragen bij, heel plezierig en passend binnen de manier waarop we de beleving hebben voorbereid.

Dan is er genoeg gepraat. Tijd om te zwemmen voor wie dat wil. Ik heb me dat eerder op de dag voorgenomen te gaan doen, als kickoff van deze editie. Tijdens geen enkele eerdere horizonobservatie is het zo warm geweest als nu, dus why not. En zo kom ik met een paar mensen heerlijk in zee te dobberen, in het donker. Heel goed te doen, lekker zelfs, vooral doordat het verschil tussen lucht- en watertemperatuur heel klein is.

Volgend op onze baignade, en na wat omkleedhassle en opdroogtaferelen aan het vuur, neemt iedereen langzaamaan zijn plek in. Vanzelf wordt het steeds ietsje stiller, steeds wat donkerder, steeds wat rustiger. Alleen uit strandtent De Kwartel klinkt op een afstand nog harde muziek, en rondom het vuur blijven twee mensen hangen die gaandeweg juist harder gaan praten in plaats van zachter. Tijd om even in te grijpen, en dus voeg ik me zwijgend bij hen tot ze zijn uitgepraat. Wat niet zo heel lang duurt.

Zo. Rust in de tent. Alles wat te managen viel, is gemanaged. Ik kauw nog een stuk chocola en geniet van het zicht in de verte. Het continue geruis van de golven. Vogels die af en toe fluitend voorbij vliegen ook al zie je ze niet. Sommige mensen slapen, van anderen kan ik het niet zien of weten. Zelf doezel ik steeds iets langer en steeds iets verder weg. Heerlijk, zo al je gedachten de vrije loop laten, niet de coherentie te hoeven bewaken, niet bij te hoeven sturen, niet over je gedachten te hoeven nadenken. Alle metashit op 0, met alle vreemde associaties en langsvliegende flarden van dien. Dan weer wakker, dan slapend, dan weer wakker, dan weer half.

Koud heb ik het niet, al lijkt het soms even zo. Ik vraag me af of er niet een bepaalde temperatuur is van waaraf je lichaam zichzelf eigenhandig warm moet kunnen houden. Gewoon op basis van de massa van je constitutie enzo. En hoever je dat met bewustzijn zou kunnen rekken, zoals ook de IJsman dat deden die laatst in hun zwembroek de Kilimanjaro beklommen waarvan wetenschappers zeiden dat dat onmogelijk was. Ook daar moet je een kringloop in kunnen aanbrengen. Ik experimenteer er mee door te kijken of ik, steeds als ik denk het koud heb, daar omheen kan denken. Me eraan te onttrekken. In plaats van telkens op zoek te gaan naar een extra laag.

Dat soort zaken trekken in de Rust en Ruimte op dit moment mijn aandacht. Afgewisseld met het modulerende slaap-waakritme waarin in verzonken ben. Tot het alweer licht wordt. En het zand van zwart naar blauw verkleurt, en van grijs naar geel. Zo geleidelijk gebeurt dat – tenzij de zon schijnt maar dat doet ie vandaag niet, of slechts achter de wolken – dat het me altijd even kost om zeker te weten dat het dag wordt, en dat het niet iets anders is dat gebeurt.

Grijs
En een lange dag wordt het: de langste van het jaar. Het begin is grijs. Donkergrijs vooral. En dan meldt zich Leonora, aan de rechterflank. En Hanneke aan de linkerflank. Zwijgend, allebei. Rustig, genietend, naadloos invoegend. Zoals Matthijs en Frank zich klaarmaken om uit te voegen. Fijn dat die dynamiek zo ontstaat, ondanks het slechte weer. Ik kan me voorstellen dat het mensen ervan weerhoudt om hun voornemens te vervullen, zich misschien afvragend of het allemaal wel door zou gaan. Want er zijn zoveel activiteiten die last minute afgelast worden omdat het regent, of dat er niet genoeg mensen zijn. Wij doen het met wie er is, whatever the weather.

Vroege ochtend, foto: Leonora Bakker

Tegen de tijd dat ik echt definitief wakker ben, is het ook zaak het vuur aandacht te schenken. Dat is bijna helemaal opgebrand. Op het houtskool resteren nog een paar kleine rode vlekjes. Met nieuw hout en peristaltisch blaaswerk krijg ik het weer aangejaagd. Want: 24 uur vuur.

Het is rustig in de ochtend. Tussen ons en het water lopen af en toe mensen. Hardlopers, langzaamlopers, mensen met honden, of zonder. Het uitzicht lijkt eentonig grijs, maar verandert toch onophoudelijk. Zoveel dat we ineens zitten te kijken naar de lievelingshorizon van Marguerite, nummer #1186 die in Panorama Mesdag groot te zien was en inmiddels op Noordeinde 39 hangt te shinen. We zien het tegelijkertijd gebeuren: “kijk, je horizon!”, en glimlachen.

NEW HORIZON #1186, 19.02.2012 – 09h00

Het is bijzonder hoeveel je kunt uitwisselen zonder dat je de hele tijd met elkaar aan het kletsen bent. Zonder zintuigelijk aan het converseren te zijn. Maar gewoon door samen af te stemmen op dezelfde frequentie, die zelf componeren en er op meezoemen tegelijkertijd. Tot ik zo rond het middaguur afgeleid begin te raken.

Moeizame passage
Eigenhandig Onvergetelijk – dat was de titel van de nieuwsbrief die ik daags voor de horizonobservatie schreef. Om het onderscheid te maken tussen wat wij gingen doen, en wat je inmiddels zoal nog meer kunt doen tijdens Midzomer. Dat er volop gelegenheden zijn om je te laten vermaken, om ready-made vertier te consumeren. En dat je er ook voor kunt kiezen om je eigen ervaring vorm te geven.

Nu we bijna halverwege zijn, bekruipt me ineens een wat onplezierig gevoel. Dat veel van de mensen die hadden aangekondigd zich tijdens de dag bij ons te voegen, dat niet zullen doen. Terwijl ik al weet dat er mensen zijn die niet van plan zijn de hele dag te blijven. Als kort na elkaar Hanneke en Jorg vertrekken, en Willemijn meldt van plan is huiswaarts te keren – terwijl verversing uitblijft, vraag ik me af waarom ik er elke keer weer zoveel moeite in steek om mensen te willen betrekken bij wat ik onderneem.

Best begrijpelijk allemaal: het regent af en toe en er lijkt nog geen enkele opklaring aanstaande. Wie weet krijgen we de zon de hele dag niet te zien. Er zijn heus mensen die denken dat wij hier helemaal niet aan het zitten zijn, ook al zijn we dat wel. Whatever the weather, zoals beloofd. En ik heb t mezelf al zo vaak geleerd. Kijken naar wat er wel is in plaats van wat niet. En op dat eerste dan bouwen. Maar soms voel ik alsof omstandigheden me uitnodigen daarvan weg te drijven.

Maar gelukkig: voor ze daadwerkelijk inpakt en doorreist, komt Willemijn nog even bij het vuur zitten. Ik vertel haar over mijn twijfel. Teleurstelling ook. Niks geen picknickkleden in alle windrichtingen, met mensen die zoveel lekkers aandragen dat je je niet voor kunt stellen dat er nog tekorten in de wereld bestaan. Ik onderzoek ook gelijk waarom ik zo’n moeite heb, terwijl ik al zo lang geleden heb vastgesteld dat de waarde van een ervaring niet afhankelijk is van het aantal mensen dat zich geroepen voelen die ervaring mee te beleven. Hoe minder, hoe intensiever – hoe meer, hoe groter de zichtbare impact. En toch… Het lijkt alsof er energie weglekt, alsof het vanaf nu alleen maar minder wordt. Wat betekent dat voor mijn ideeën over Eigenhandige Onvergetelijkheid?

Terwijl ik Willemijn in dezen openheid van zaken geef, merk ik hoe de impact langzaam afneemt. En kijk ik om me heen om een grote  blauwe jas te ontwaren boven aan de trap van Strandslag 9. Iemand die een fiets op slot zet en met wat onhandige baggage van plan lijkt het strand te betreden. De figuur loopt als Lie en blijkt Lie ook te zijn. Tijd om haar tegemoet te treden en welkom te heten, en haar en passant enige draaglast van haar over te nemen. Hout, dat we goed kunnen gebruiken!

Terug om het vuur
Wanneer Lie zich installeert en zich bij het vuur voegt, doen uiteindelijk alle anderen dat ook. Op basis van een vraag van Willemijn ontstaat een gesprek over de Dierenriem. Lie vertelt honderduit over de route van Waterman naar Steenbok en wat ieder van de tekens aan karaktereigenschappen met zich meebrengt. De Schorpioen, zoals ik dat ben, is bij uitstek bedoeld situaties op hun Kloppen, hun coherentie, te evalueren. Is er iets niet in de haak, dan is hij zichzelf en de wereld verplicht dat te melden. Gevraagd, en zoniet: ongevraagd. Dat klinkt herkenbaar.

Ontspanning rondom het vuur. Foto: Willemijn Phielix

De levendigheid aan het vuur helpt me om weer terug te komen bij wat er Wel is: de ervaring met een bijzondere groep mensen. Er zijn. Het is makkelijk gezegd, maar niet altijd makkelijk in de praktijk te brengen. En zien, waarderen en eren wat er is. Same story.

En hoe fijn is het om het weer uiteindelijk te zien opklaren, en nieuwe troepen zich te zien melden. Na een korte detour ben ik weer terug in de Rust en Ruimte waarvoor ik hier ben. Om ongestoord en onvoorwaardelijk te genieten van wat ik in de verte zie gebeuren. Ook wanneer Willemijn alsnog vertrekt en alleen Anjo, Marguerite, Mario, Sarah en ikzelf nog van het Vroege uur zijn overgebleven.

Passage Maup & Makkers, foto: Maurits Burgers

Kunstenares Elise meert aan, Erik komt weer op bezoek om foto. Lie trakteert Sarah en mij op een Chi Gong-sessie aan de vloedlijn wanneer ook Sanne zich meldt. Samen met Lasse, Elin en Marlies – en samen met Lasses schoolvriendje Wander en zijn ouders en broertjes. Die hebben thuis ook een Nieuwe Horizon aan de muur hebben, wat altijd voor extra plezierig raakvlak zorgt. Sanne heeft worteltaart meegebracht, en broodjes en thee. Gezelligheid en heerlijkheid. Ik hoop dat Sanne in de toekomst ook nog eens de volledige 24 uur wil meebeleven.

Wanneer Sanne en team uitwijken naar de Fuut voor koffie, passeert Maurice de Wandelaar met een groepje. Ze vragen wat ze ons kunnen brengen en dat blijkt alweer hout te zijn. Want het fikt aardig door en we hebben nog wel even te gaan. En waarempel, kort nadat het groepje van ons wegloopt zijn ze alweer terug met een keur aan houttypes en formaten. Over bij De Kwartel, hier: gebruiken jullie het maar. Kijk, dat schiet op.

Zon! Vers licht, verse warmte! Foto: Willemijn Phielix

En dan, het is heus, begint de bewolking te breken. Dat t nog bestaat! En het is eerst niet veel hoor: een dikke sluier voor de zon waar je maar amper doorheen kunt kijken, maar al snel blijkt het een voorbode voor gaten in het wolkendek, breder en breder.

Met Lie en Mario kom ik erover te spreken waarom het deze keer zo feestelijk is, en wat daar blijkbaar voor zorgt. En wat over het algemeen de basis legt voor ervaringen die vrijblijven van alle compromitterende omstandigheden van de Waan van de Dag. Ik suggereer de Onvoorwaardelijkheid waarmee iets georganiseerd wordt. Lie moet aan die term wat wennen, het klinkt haar in eerste instantie teveel als Harmonieus a la Happinez.

Whatever the weather
We doen even een rondje door andere talen en associeren ons een weg naar Whatever the Weather. Waarin Weather vooral model staat voor omstandigheden die je bij het volbrengen van je missie zoal tegen kunt komen, en tegen zult komen. En dat je die er niet van weerhouden om te doen wat je te doen staat. Dat wat er Echt toe doet. Waar geen Plan B voor bestaat. En als het dan een keer regent of onweert, ijzelt, stormt, hagelt – dan heb je het daar maar mee te doen. En dat dat dan geen reden tot klagen is, maar een nieuwe leerzame passage. Vooral een mindsetkwestie. Tevredenheid heeft er iets mee te maken en daar dan de constructieve variant van. Aandacht en tegenwoordigheid van geest. En Bereidheid. Onvoorwaardelijk. Zoals binnen NEW HORIZONS die uiteindelijk tastbare onvoorwaardelijkheid ervoor heeft gezorgd dat ik me een pad heb kunnen banen van onwaarschijnlijk (een boek van 100.000 euro waar bij aanvang nog niemand op zit te wachten) naar vanzelfsprekend: de manier waarop de 700 verkochte boeken op 4 december klaarstonden in het Gemeentemuseum. Alsof niemand het ooit anders bedacht had. Onvoorwaardelijkheid als route van Onwaarschijnlijkheid naar Vanzelfsprekendheid.

Vanzelfsprekendheid. 700 x NEW HORIZONS in het Gemeentemuseum op 4 december 2014. Foto: Carel Fransen

Tijdens onze overdenkingen verlaten twee medereizigers het peloton. Kort na elkaar zijn dat Edgar en Janne. Allebei komen ze melden dat ze te weten zijn gekomen wat ze te weten wilden komen, en dat een langer verblijf niet nodig is. Interessant om te ervaren dat mijn doel anders ligt. In het proces en de volledigheid daarvan. De 24 uur. Met alles wat zich aandient.

Omdat inzicht voor mij geen eindpunt is, maar een vertrekpunt. Of allebei, maar zeker is dat het daar niet ophoudt. In de uiteindelijke verhaallijn van het boek is dat ook te ‘lezen’. Na een moeilijke passage, waarin het erop aan komt en Onvoorwaardelijkheid gevraagd wordt, bereik je het Meesterschap. Een soort bergtop. Maar wat daarna tot leven komt, valt of staat met de tijd die je neemt voor het zorgvuldig rondmaken van je reis. Je bent pas klaar als er iets nieuws tot leven is gekomen, dat zijn eigen unieke puls heeft, een hartslag. Een autonomie die je uitnodigt er afscheid van te nemen. En dan, op zn allervroegst Dan pas wordt je weer ergens anders verwacht. Zo merk ik dat het voor mij geldt, en ik denk dat dat is hoe het Wordingsprincipe ook in de universele zin werkt.

Afscheid van Janne, foto: Eric de Keizer

Dan begint het in de verte finaal open te trekken. Wie had dat nog gedacht. Echt Mooi Weer op komst – at last! Ik geniet met volle teugen van het vooruitzicht. En daarna van de verse warmte die ons ten deel valt. Koud is het amper geweest, maar nu kunnen we voor het eerst echt kledinglagen uittrekken.

Wow, de ommekeer! En blijkbaar voor diverse lieden een call om zich alsnog op het strand te komen melden. Bas, veelvuldig reisgenoot sinds de middelbare schooltijd. Jean, die we tijdens deze editie voor de derde manier verwachtten te verwelkomen, zoals geschiedde. En Wendy. Stefanie. Wendelien, Frank – terug uit Hilversum waar hij in de ochtend heen vertrok, met Hoezee: twee zakken vers hout. En Marlies, eerder op de middag met Sanne en de kinderen, in de vroege avond hardlopend met hond…

Tijd om even volop te genieten. Soep bij de strandtent, samen met Mario en Lie. In de volle zon, het felle tegenlicht. Maar dan doemt in de verte een wolkenband op. Hoe snel komt die dichtbij en gaan we de zon in de zee zien zakken? Nee, het gaat sneller dan dat. En dus maak ik haast om nog voor de zon uit gaat nog een duik in zee te plegen. Samen met Jean, de enige die daar op datzelfde moment ook oren naar heeft.

Na deze verfrissende plons resteren nog slechts enkele uren van wat eerst een heel etmaal was. We gaan er allemaal nog eens goed voor zitten. Want hoewel de zon weer achter de wolken is verdwenen, tonen zich in de verte alweer nieuwe gaten. Waar het zonlicht doorheen valt als een oranje douche. Minutenlang, kwartieren lang. Een portaal in de verte, met z’n eigen kleurrijke spiegeling op de golven. Alsof ons een toegang verschaft wordt voorbij het zichtbare. En wie weet is het ook zo.

De Poort in de Verte, foto: Marguerite Fraser

Maar de zon zelf krijgen we niet meer te zien en 16 uur nadat het licht werd, begint het weer te schemeren. We verleggen onze aandacht van de horizon naar het vuur. Elise, Wendelien en Marlies verlaten ons weer en zo komen we uit met evenveel mensen als waarmee we begonnen waren. Andere mensen, voor de helft van het  team, maar na alle inkrimpingen en uitbreidingen getalsmatig de cirkel rond.

Jean speelt op zijn gitaar en zingt er zachtjes bij. We praten over het verschil tussen reizen met kinderen en reizen zonder kinderen, en nog een keur aan andere zaken. Niet te licht, niet te zwaar. Comfortabel naar de eindstreep.

Even voor het twaalf uur is, lopen we samen naar de vloedlijn. Het water heeft zich ver teruggetrokken, dat we daar een eindje voor moeten lopen. Dus doen we dat. Even laten inzinken wat we met z’n alleen hebben beleefd. Nog aan het beleven zijn.

Nadat we teruglopen naar het vuur, breekt de tijd aan om af te ronden. Ik vraag Lie dat te doen, op de manier die ik inmiddels ken van de eerdere observaties. De rondvraag, het begroeten en bedanken van de windrichtingen en elkaar. Het doven van het vuur, dat ons 24 uur heeft vergezeld. Gevolgd door het inpakken en wegmarcheren. De ene helft naar Strandslag 9, de andere helft naar Strandslag 10. Het was weer uniek, het was weer bijzonder. Verrijkend, en ten opzichte van de eerdere edities ongekend plezierig. Ja, het was Mooi.

En morgen is het weer vroeg dag. Lasse naar school brengen en om 11 uur in Ockenburg alweer de volgende etappe in De Reis die we maken. Such is life 🙂

~~~

Mocht je denken dat dit een lang verhaal was, weet dan dat ik nog niet eens verteld had dat we midden in de eerste nacht cakejes kregen van Leo van Strandtent De Fuut, waar je inmiddels ook horizon-ansichtkaarten kunt bemachtigen. En dat Anjo voetreflextherapeut is en eerder tijdens de tentoonstelling van NEW HORIZONS in Panorama Mesdag massages verzorgen en dat nu aan de horizon ook deed. Vraag maar aan Lie.

Ben je benieuwd wat de andere reisgenoten hebben beleefd? Kruip mee op de schouder van van Lie (‘De Wind wakkert het Vuur aan‘), Mario en Sarah.

Benieuwd naar meer avonturen? Elke maand aggregeer ik mijn belevenissen in de nieuwsbrief Mee op Avontuur, die ik per mail verstuur. Aanmelden doe je desgewenst hier: http://www.newhorizonsahead.nl/avontuur. Dit is ook gelijk de beste plek om in de gaten te houden of/wanneer een volgende horizonbeleving gepland raakt.